இந்திய மருத்துவமனைகளில் பதுங்கியிருக்கும் ‘மௌனக் கொலையாளிகள்’-சுகாதாரத்தின் இருண்ட பக்கம்!

மருத்துவமனை என்பது உயிரைக் காக்கும் ஒரு புனித ஸ்தலம். ஆனால், இந்தியாவில், இந்த ‘பாதுகாப்பு அரண்’ இன்று ‘மௌனக் கொலையாளிகளின்’ (Silent Killers) வேட்டைக் களமாக மாறிக்கொண்டிருக்கிறது. உடல்நலக்குறைவால் சிகிச்சை பெற வரும் ஆயிரக்கணக்கானோர், தாங்கள் அனுமதிக்கப்பட்ட மருத்துவமனைகளிலேயே புதிய தொற்றுகளுக்கு (Hospital-Acquired Infections – HAIs) ஆளாகி, அதிக நாட்கள் சிகிச்சை பெறுவதோடு, செலவினங்களை அதிகரித்து, இறுதியில் மரணத்தைக்கூடச் சந்திக்கிறார்கள். இது நாட்டின் பொதுச் சுகாதார அமைப்பின் மீதான தீவிர அச்சுறுத்தல்.

சர்வதேச ஆய்வுகளின்படி, இந்தியாவில் மருத்துவமனைகளில் தொற்று ஏற்படும் விகிதம், அமெரிக்கா போன்ற வளர்ந்த நாடுகளைவிட மிக அதிகமாக உள்ளது. தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவுகளில் (ICU) இந்த விகிதம் மேலும் அபாயகரமாக உயர்கிறது. இந்த ‘மௌனக் கொலையாளிகள்’ என்பவை வெறும் பாக்டீரியாக்கள் அல்ல; அவை மிகவும் சக்தி வாய்ந்த, மருந்துக்குக் கட்டுப்படாத (Drug-Resistant) நுண்ணுயிரிகளாகும். இந்த நிலை, இந்தியாவின் சுகாதாரத் துறையின் ‘சொல்லப்படாத கதை’யாக நீடித்து வருகிறது.

பொறுப்புக்கூறல்: விரல்கள் எதை நோக்கி நீள்கின்றன? 

“இந்த அவலத்துக்குப் பொறுப்பு யார்?” என்ற கேள்விக்கு ஒரு தனிப்பட்ட நபர் அல்லது அமைப்பு என்று பதிலளிப்பது எளிதல்ல. இது சுகாதார அமைப்பில் ஆழமாக வேரூன்றியிருக்கும் பல குறைபாடுகளின் கூட்டு விளைவு.

1. நிறுவன மற்றும் கட்டமைப்பு குறைபாடுகள் (Institutional & Structural Failure): 

• கட்டுப்பாடற்ற கூட்டம்: பெரும்பாலான அரசு மற்றும் சிறிய மருத்துவமனைகளில் உள்ள இட நெருக்கடி (Overcrowding), போதுமான சுகாதாரப் பணியாளர்கள் இல்லாதது (Low Staff-to-Patient Ratio) ஆகியவை தொற்றுகள் பரவுவதற்கான முதல் காரணிகளாக இருக்கின்றன. 
• வசதிக் குறைபாடு: சிறிய மருத்துவமனைகளிலும், கிராமப்புறச் சுகாதார மையங்களிலும் தரமான கிருமிநாசினி, நவீன ஸ்டெரிலைசர் கருவிகள், போதுமான துப்புரவுப் பணியாளர்கள் போன்ற அடிப்படை வசதிகள் இல்லை. தரமான துப்புரவு நடைமுறைகளை (Sanitation Protocols) முறையாகப் பின்பற்றாததால் நோய்க்கிருமிகள் சகஜமாகப் பரவுகின்றன. 

2. மருத்துவப் பணியாளர்களின் பங்களிப்பு (Role of Healthcare Personnel): 

• கைக் கழுவும் பழக்கம் (Hand Hygiene): உலக சுகாதார நிறுவனம் (WHO) பரிந்துரைக்கும் கை சுத்தம் செய்யும் நடைமுறைகளைக் கட்டாயமாகப் பின்பற்றுவதில் ஊழியர்களிடையே இருக்கும் மெத்தனப்போக்கு ஒரு முக்கியப் பங்காகும். கைகளைக் கழுவாமல் அடுத்த நோயாளிக்குச் சிகிச்சை அளிப்பது என்பது தொற்றுகளைப் பரப்பும் நேரடி வழியாகிறது. 
• பயிற்சியின்மை: ஊசிகள், குழாய்கள் (Catheters), வெண்டிலேட்டர்கள் போன்ற ஆக்கிரமிப்புச் சாதனங்களைக் (Invasive Devices) கையாள்வதில் உள்ள சரியான பயிற்சி மற்றும் நெறிமுறைகளைக் (Aseptic Techniques) கடைப்பிடிக்கத் தவறுவது, இரத்த ஓட்டம் மற்றும் சிறுநீரகத் தொற்றுகளை அதிகப்படுத்துகிறது.

3. நிர்வாகம் மற்றும் அரசின் பொறுப்பு (Government & Regulatory Responsibility): 

• தரவு வெளிப்படைத்தன்மை இல்லாமை: மருத்துவமனை மூலம் ஏற்படும் தொற்றுகள் குறித்த அதிகாரப்பூர்வ, வெளிப்படையான தரவுகள் (Official Surveillance Data) இந்தியாவில் மிகவும் குறைவாகவே உள்ளன. இந்தப் பிரச்சனை மறைக்கப்படுவதால், அதன் உண்மையான தாக்கம் தெரியாமலேயே போகிறது.
• கண்காணிப்பு அமைப்பின் தோல்வி: தொற்றுக் கட்டுப்பாடு மற்றும் தடுப்புக்கான நெறிமுறைகளை (Infection Prevention and Control – IPC Protocols) மருத்துவமனைகள் கட்டாயமாகப் பின்பற்றுகிறதா என்பதைக் கண்காணிக்கவும், மீறும் பட்சத்தில் கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்கவும் வலுவான தணிக்கை மற்றும் ஒழுங்குமுறை அமைப்பு (Audit and Regulatory Mechanism) இல்லாதது அரசின் மிக முக்கியமான தோல்வியாகும்.

முன்னோக்கிச் செல்ல ஒரே வழி (The Way Forward) 

இந்தியாவின் சுகாதாரத் துறையைச் சீரமைக்க, இந்த மௌனக் கொலையாளிகளை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வர வேண்டியது அவசியம்.

1. கட்டாயப் பதிவு மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மை: தேசிய அளவில், மருத்துவமனைகளில் ஏற்படும் தொற்றுகளைப் பதிவு செய்து, பொதுவெளியில் வெளியிடுவது கட்டாயமாக்கப்பட வேண்டும். இது மருத்துவமனைகளுக்குப் பொறுப்புணர்வை ஏற்படுத்தும்.
2. அடிப்படை வசதிக்கு முன்னுரிமை: சுகாதாரச் செலவினங்களில், தொற்றுத் தடுப்பு மற்றும் கட்டுப்பாட்டிற்காக (IPC) ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை ஒதுக்கீடு செய்வது கட்டாயப்படுத்தப்பட வேண்டும்.
3. மருத்துவ ஊழியர்களுக்கு நிரந்தரப் பயிற்சி: அனைத்து ஊழியர்களுக்கும், குறிப்பாக செவிலியர்கள் மற்றும் துப்புரவுப் பணியாளர்களுக்கு, முறையான கைக் கழுவும் நடைமுறை மற்றும் கிருமி நீக்கப் பயிற்சிகள் தொடர்ந்து வழங்கப்பட வேண்டும்.
4. பலதரப்பு ஒத்துழைப்பு: அரசு, மருத்துவமனைகள் மற்றும் பொதுமக்கள் என அனைவரும் இணைந்து, சுத்தமான, பாதுகாப்பான சுகாதாரச் சூழலை உறுதி செய்ய வேண்டும்.

இந்தியா, உலகளாவிய சுகாதாரத் தரங்களை அடைவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ள நிலையில், தங்கள் உயிரைக் காப்பாற்ற வந்த நோயாளிகளுக்கு உயிராபத்தை ஏற்படுத்தும் இந்தச் ‘சுகாதாரத் துரோகம்’ உடனடியாக முடிவுக்குக் கொண்டுவரப்பட வேண்டும். இல்லையேல், நாம் எவ்வளவு பெரிய தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்களைப் பேசினாலும், அடிப்படைச் சுகாதாரத்தில் தோற்றுவிட்டவர்களாகவே இருப்போம்.

நிலவளம் ரெங்கராஜன்